11417/2553 ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ปล่อยทรัพย์ที่อายัดจำนวน
15,875,688.13 บาท ผู้พิพากษาคนเดียวในศาลชั้นต้นตรวจคำร้องขอ
แล้วสั่งว่า
“กรณีการร้องขอให้ปล่อยทรัพย์ทึ่ยึดมีได้เฉพาะตาม ป.วิ.พ.
มาตรา 288 ซึ่งเป็นการยึดทรัพย์ของลูกหนี้ที่ต้องมีการนำออกขายทอด
ตลาด ดังนั้น
ผู้ร้องจึงไม่อาจร้องขอเพิกถอนให้ปล่อยทรัพย์ที่อายัด ไม่
รับคำร้อง
คืนค่าขึ้นศาลทั้งหมด” เป็นการวินิจฉัยอำนาจในการยื่นคำ
ร้องขอของผู้ร้องว่าไม่มีอำนาจตามกฎหมาย
อันเป็นการวินิจฉัยใน
ประเด็นแห่งคดีตามความหมายแห่ง ป.วิ.พ. มาตรา 131 (2) แล้ว ซึ่งมี
ผลเป็นการพิพากษายกคำร้องขอของผู้ร้องทันที
โดยมิได้มีคำสั่งรับคำ
ร้องขอของผู้ร้องไว้ก่อน
กรณีมิใช่เรื่องที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับหรือคืนคำ
คู่ความตามที่บัญญัติไว้ใน
ป.วิ.พ. มาตรา 18 เมื่อปรากฏว่าในการสั่ง
คำร้องขอของศาลชั้นต้นมีผู้พิพากษาคนเดียวตรวจคำร้องขอแล้วมีคำ
สั่งยกคำร้องขอ
จึงเป็นการไม่ชอบด้วย พระธรรมนูญศาล
ยุติธรรม มาตรา 24
(2) เพราะเป็นการวินิจฉัยชี้ขาดข้อพิพาทแห่งคดี
ซึ่งต้องมีผู้พิพากษาอย่างน้อยสองคนจึงเป็นองค์คณะที่มีอำนาจ
พิจารณาพิพากษาคดี
ตามพระธรรมนูญศาลยุติธรรม มาตรา 26
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น