คำพิพากษาฎีกาที่4891/2553

4891/2553   เมื่อไม่ปรากฏหลักฐานใดที่บ่งชี้ให้เห็นว่าจำเลยที่  1  มีส่วนร่วมรู้เห็นหรือมีการคบคิดกับจำเลยที่ 2 มาก่อนว่าจะใช้อาวุธปืนยิงผู้เสียหายกับพวก และในขณะที่จำเลยที่ 2 ลงจากรถจักรยานยนต์ใช้อาวุธปืนยิงไปยังกลุ่มของผู้เสียหายกับพวก จำเลยที่1ก็ไม่ได้ลงจากรถจักรยานยนต์ ยังคงนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์อยู่ในจุดที่จอดรถไว้นั่นเองจำเลยที่ 2 เพียงผู้เดียวที่มีอาวุธปืนและใช้อาวุธปืนยิงผู้เสียหายกับพวก โดยไม่ปรากฏว่าจำเลยที่ 1 จะสามารถให้ความช่วยเหลือจำเลยที่ 2 ได้ในขณะนั้น อันจะถือได้ว่าเป็นการแบ่งหน้าที่กันทำ  จึงฟังไม่ได้ว่าจำเลยที่ 1 เป็นตัวการร่วมกับจำเลยที่ 2 พยายามฆ่าผู้เสียหายแต่การที่จำเลยที่ 1 ขับรถจักรยานยนต์พาจำเลยที่ 2 ย้อนกลับไปจอดรถรออยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุเพื่อให้จำเลยที่  2  ลงไปใช้อาวุธปืนยิงผู้เสียหายกับพวกแล้วคอยรับจำเลยที่ 2 กลับไปด้วยกันนั้น ย่อมเป็นการให้ความช่วยเหลือหรือให้ความสะดวกแก่จำเลยที่ 2 ก่อนและในขณะกระทำความผิด จำเลยที่ 1 จึงต้องมีความผิดฐานเป็นผู้สนันสนุนจำเลยที่ 2 ให้พยายามฆ่าผู้เสียหาย ซึ่งศาลมีอำนาจลงโทษจำเลยที่ 1 ฐานเป็นผู้สนันสนุนการกระทำความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่นได้ แต่สำหรับความผิดฐานร่วมกันมีและพาอาวุธปืนตาม พ.ร.บ. อาวุธปืนฯนั้น เมื่อข้อเท็จจริงฟังไม่ได้ว่าจำเลยที่ 1 เป็นตัวการร่วมกับจำเลยที่ 2 ในการใช้อาวุธปืนยิงผู้เสียหายกับพวกและไม่ปรากฏพฤติการณ์ใดที่จะบ่งชี้ว่าจำเลยที่ 1 มีส่วนร่วมรู้เห็นหรือสมคบกับจำเลยที่ 2 ในการนำอาวุธปืนมายิงผู้เสียหายกับพวกมาแต่ต้น  การที่จำเลยที่ 2 มีและพาอาวุธปืนมายังที่เกิดเหตุจึงเป็นเรื่องเฉพาะตัวของจำเลยที่ 2  เท่านั้น  ไม่อาจรับฟังได้ว่าจำเลยที่ 1 มีเจตนาที่จะร่วมมีและพาอาวุธปืนกับจำเลยที่ 2 ด้วยได้ จำเลยที่ 1  ย่อมไม่มีความผิดฐานดังกล่าว(ม.83,86)